Στην αρχαία Ελλάδα κάθε σπίτι είχε ένα βωμό όπου έκαιγε φωτιά νύχτα και μέρα. Αν η φωτιά έσβηνε πίστευαν ότι κάποιο μεγάλο κακό θα συμβεί στο συγκεκριμένο σπίτι.

Φωτιά αναμμένη μέρα και νύχτα υπήρχε και στους ναούς. Αν η φωτιά έσβηνε πίστευαν ότι κάποιο μεγάλο κακό θα πλήξει όλη την πόλη.

Όταν ο πληθυσμός μιας πόλης μεγάλωνε αποφασιζόταν να ιδρυθεί μια αποικία δηλαδή μια νέα πόλη. Οι άποικοι, δηλαδή οι άνθρωποι που θα πήγαιναν να δημιουργήσουν την νέα πόλη, έπαιρναν μαζί τους φωτιά από τον ναό του προστάτη της μητέρας πόλης (της πόλης από την οποία έφευγαν). Όταν έφταναν στην καινούρια τους πατρίδα το πρώτο κτίριο που έφτιαχναν ήταν ο ναός μέσα στον οποίο τοποθετούσαν τη φωτιά. Αυτό πίστευαν ότι θα φέρει τύχη στη νέα πόλη και τους κατοίκους της.

Η πράξη αυτή δήλωνε επίσης την συγγένεια της αποικίας με τη μητέρα πόλη.